در اعماق وجود برخی انسانها، دنیایی متفاوت نهفته است، دنیایی که با رنگها و صداهایی منحصر به فرد میدرخشد و با منطقی متمایز، به درک و دریافت پیرامون خود میپردازد، این دنیای شگفتانگیز، طیف اوتیسم نام دارد اما در واقع اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک اختلال عصبی است که برای اولین بار در سال 1943 توسط دکتر لئو کانر ارائه شد. این اختلال می تواند بر نحوهی ارتباط و تعامل افراد با دنیای اطرافشان اثر میگذارد. این افراد، در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، رفتارهای اجتماعی و علایق و فعالیتها، الگوهایی متفاوت از انسانهای عادی را دنبال میکنند.
اما اوتیسم به معنای نقص یا ناتوانی نیست، بلکه تنوعی شگفتانگیز در خلقت بشر است. افراد دارای اوتیسم با ذهنی خلاق، حافظهای قدرتمند و دیدگاهی منحصر به فرد، میتوانند نگرشهای نو و ایدههای بدیعی را به ارمغان بیاورند.
در این مطلب از کلینیک تخصصی مغز و اعصاب روز مهر، با اوتیسم از جنبههای مختلف آشنا خواهیم شد و به بررسی علائم، تشخیص، انواع و سطوح مختلف آن میپردازیم و راههای کمک به افراد دارای اوتیسم و نقش خانواده میپردازیم.
اوتیسم (ASD) چیست ؟
به زبان سادهتر اگر بخواهیم اوتیسم چیست را توضیح دهیممیتوان گفت که افراد دارای اوتیسم، دنیا را به گونهای متفاوت درک و تجربه میکنند.
اوتیسم که امروزه با نام اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته میشود. این اختلال عصبی یکی از نوعهای ناتوانیهای رشدی است که ناشی از تفاوتهای مغزی کودکان است. افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است رفتار، تعامل و یادگیری خود را به شکلهای منحصر به فردی از دیگران اجرا کنند. آنها ممکن است در برقراری ارتباطات اجتماعی و در تفسیر و استفاده از زبان غیرکلامی و کلامی دچار مشکل شوند.
با این حال، اوتیسم به معنای نقص یا ناتوانی نیست. افراد مبتلا به اوتیسم میتوانند استعدادهای خاصی داشته باشند و با راهنمایی و پشتیبانی مناسب قابلیت پیشرفت و توسعه دارند. اما به دلیل وجود مشکلات در ارتباطات و تعاملات اجتماعی، نیاز به حمایت و آموزشهای ویژه دارند تا بتوانند در جوامع بهتری زندگی کنند.
علائم رایج اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) بر نحوه درک و تعامل فرد با جهان تأثیر می گذارد. در اینجا به برخی از علائم رایج اشاره شده است:
- تعامل اجتماعی: کودکان مبتلا به ASD ممکن است در بازی با دیگران، دوست یابی یا نوبت گرفتن مشکل داشته باشند. آنها ممکن است گوشه گیر به نظر برسند یا ترجیح دهند تنها باشند.
- ارتباط: درک زبان گفتاری، استفاده از حرکات و تماس چشمی می تواند چالش برانگیز باشد. رشد گفتار ممکن است به تأخیر بیفتد، یا ممکن است عباراتی را تکرار کنند یا از الگوهای زبانی غیرعادی استفاده کنند.
- رفتارهای تکراری: برخی از کودکان مبتلا به ASD در کارهای روزمره آرامش پیدا می کنند و ممکن است از تغییرات خوششان نیاید. آنها ممکن است در حرکات تکراری شرکت کنند یا علاقه شدیدی به موضوعات خاص داشته باشند.
- حساسیت های حسی: صداها، بافت ها یا نورهایی که معمولی به نظر می رسند ممکن است برای افراد مبتلا به ASD طاقت فرسا باشند. آنها همچنین ممکن است به دنبال تجربیات حسی خاصی باشند.
علائم رایج اوتیسم در کودکان و نوزدان
مشکلات در تعاملات اجتماعی اوتیسم چیست؟
- به ندرت به نام خود پاسخ میدهد یا به نظر میرسد که اصلاً به شما توجه نمیکند.
- تا 6 ماهگی لبخند نمیزند یا عبارات گرم و شادی ندارد.
- تا 9 ماهگی با شما یا افراد دیگر درگیر لبخند زدن، صدا زدن و بازیهای چهره نمیشود.
- تا 12 ماهگی غرغر نمیکند.
- تا 12 ماهگی از حرکاتی مانند دست زدن یا تکان دادن دست استفاده نمیکند.
- تا 12 ماهگی در هیچ بازی رفت و برگشتی مانند “پیک یک بو” شرکت نمیکند.
- تا 16 ماهگی هیچ کلمهای نمیگوید.
- تا 24 ماهگی هیچ عبارت دو کلمهای معنیدار (بدون تقلید یا تکرار) به زبان نمیآورد.
- هر گونه از دست دادن مهارتهای زبانی، گفتاری یا اجتماعی.
رفتارها یا علایق محدود یا تکراری:
- اسباب بازیها را به طور مرتب در ردیف قرار میدهد یا همیشه به یک روش خاص با آنها بازی میکند.
- باید از روالهای خاصی پیروی کند و به هرگونه تغییر در روتین واکنشهای شدید نشان میدهد.
- علایق وسواسی یا بسیار غیرمعمولی دارد.
- حساسیت حسی قابل توجهی مانند بیزاری از صداهای بلند، بیزاری از بافتهای خاص یا تمایل شدید به خوردن غذاهای خاص.
- رفتارهای حسی مانند نگاه کردن به اشیاء از گوشه چشم (نگاه کردن)، بو کردن یا لیسیدن اشیاء.
مهم است که به یاد داشته باشید که ASD یک طیف است. شدت علائم می تواند بسیار متفاوت باشد و برخی از افراد مبتلا به ASD ممکن است در زندگی روزمره بسیار خوب عمل کنند. مداخله و حمایت زودهنگام می تواند تفاوت قابل توجهی در کمک به افراد مبتلا به ASD برای رسیدن به پتانسیل کامل خود ایجاد کند.
تفاوت طیف اوتیسم (ASD) با اوتیسم چیست؟
در سال ۲۰۱۳، انجمن روانپزشکی آمریکا اصطلاح “اوتیسم” را به “اختلال طیف اوتیسم” (ASD) تغییر داد. این تغییر، انعکاسدهندهی درک عمیقتر ما از این اختلال و تنوع قابل توجهی است که در افراد مبتلا به آن دیده میشود.
اوتیسم یک اصطلاح جامع است که شامل طیف وسیعی از شرایط میشود که قبلاً به عنوان اختلالات مجزا شناخته میشدند، از جمله:
- اوتیسم کلاسیک: این اصطلاح به موردی از اوتیسم اشاره دارد که با علائم برجسته در زمینههای ارتباطات اجتماعی، رفتار و علایق محدود و تکراری مشخص میشود.
- سندرم آسپرگر: افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً هوش طبیعی دارند و از نظر زبانی به طور کامل تکامل یافتهاند. با این حال، آنها ممکن است در تعاملات اجتماعی و درک ظرافتهای اجتماعی دچار مشکل باشند.
- اختلال فراگیر رشدی – غیر از این مشخص نشده است (PDD-NOS): این دسته بندی برای افرادی استفاده میشود که برخی از علائم ASD را دارند، اما به طور کامل در معیارهای اوتیسم کلاسیک یا سندرم آسپرگر جای نمیگیرند.
مهم است که به خاطر داشته باشید که اوتیسم یک طیف است و افراد مبتلا به آن میتوانند علائم را با شدتهای مختلف تجربه کنند. برخی از افراد ممکن است به حمایت قابل توجهی در زندگی روزمره نیاز داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به طور مستقل زندگی کنند و در زمینههای خاص حتی به موفقیتهای چشمگیری دست یابند.
تفاوت سندرم آسپرگر با اوتیسم چیست؟
در گذشته، متخصصان پزشکی، سندرم آسپرگر که امروز با نام اوتیسم با عملکرد بالا (HFA) آن را میشتاسند و اوتیسم را دو اختلال مجزا در نظر میگرفتند. افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً هوش طبیعی داشتند و از نظر زبانی به طور کامل تکامل یافته بودند، اما در تعاملات اجتماعی و درک ظرافتهای اجتماعی دچار مشکل بودند.
با این حال، در سال ۲۰۱۳، انجمن روانپزشکی آمریکا اصطلاح “اوتیسم” را به “اختلال طیف اوتیسم” (ASD) تغییر داد. این تغییر، انعکاسدهندهی درک عمیقتر ما از این اختلال و تنوع قابل توجهی است که در افراد مبتلا به آن دیده میشود.
امروزه، ارائه دهندگان مراقبتهای بهداشتی به طور رسمی سندرم آسپرگر را به عنوان یک بیماری جداگانه نمیشناسند. در عوض، آسپرگر به عنوان نوعی از اوتیسم در نظر گرفته میشود که در طیف خفیفتر قرار میگیرد. افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است علائم مشابهی با افراد مبتلا به اوتیسم کلاسیک داشته باشند، اما به طور کلی این علائم شدت کمتری دارند.
با وجود این تغییر در طبقهبندی، برخی از افراد هنوز از اصطلاح “سندرم آسپرگر” برای توصیف وضعیت خود استفاده میکنند. این موضوع کاملاً قابل قبول است و به ترجیح شخصی افراد بستگی دارد.
مهمترین نکته این است که ASD یک طیف است و هر فرد آن را به گونهای منحصر به فرد تجربه میکند.
تفاوت بیش فعالی با اختلال طیف اوتیسم چیست؟
اختلالات طیف اوتیسم و بیش فعالی از جنبههای زیادی به یکدیگر شباهت دارند، اما باید توجه داشت که بیش فعالی در طیف اوتیسم قرار ندارد. نشانههای این دو اختلال ممکن است همپوشانی داشته باشند و باعث مشکلاتی مانند کمبود توجه و مهارتهای اجتماعی ضعیف در کودکان شوند. این تداخل ممکن است باعث اشتباهات در تشخیص شود.
اختلال طیف اوتیسم بیشتر به عنوان یک اختلال رفتاری شناخته میشود که معمولا از دوران کودکی شروع میشود و تأثیرات آن در زندگی روزمره فرد قابل مشاهده است. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دشواریهایی در ارتباط با دیگران، تفکر انتزاعی، تکرار خودکار عملیات و علاقهمندیهای محدود داشته باشند.
به عنوان مقابل، بیش فعالی به عنوان یک اختلال نقص توجه/بیش فعالی تشخیص داده میشود که شامل مشکلات در توجه، حرکت بیش اندازه و بیش فعالی میشود. افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است دشواریهایی در تمرکز، حفظ توجه، کنترل حرکت و سازماندهی وظایف داشته باشند.
این اختلال معمولا در دوران کودکی تشخیص داده میشود اما ممکن است تا دوران بزرگسالی ادامه یابد. افراد مبتلا به بیش فعالی معمولا دارای انرژی بیش از حد، سرعت عمل بالا، و حرکت بیش از حد هستند. این اختلال میتواند تأثیراتی بر روی زندگی روزمره فرد داشته باشد و نیازمند مدیریت و درمان مناسب است.
همچنین این دو اختلال از نظر ژنتیکی نیز مرتبط هستند و اگر یکی از آنها در خانواده وجود داشته باشد، احتمال ابتلا به دیگری در فرزندان افزایش مییابد. بنابراین کودکان مبتلا به اوتیسم احتمال بیشتری برای داشتن خویشاوندی مبتلا به بیش فعالی دارند.
اوتیسم چقدر شایع است؟
به نظر محققان، اوتیسم یک نوع اختلال در رشد اولیه مغز است که علائم آن معمولاً در دوره 1.5 تا 3 سالگی مشاهده میشود.
طبق مراکز کنترل بیماری (CDC)، اختلال طیف اوتیسم (ASD) از هر 44 کودک 8 ساله یک نفر را تحت تاثیر قرار میدهد. با این حال، مهم است که به خاطر داشته باشیم که شیوع ASD در بین زیرگروههای مختلف جمعیت یکسان نیست.
- جنسیت: پسران و کودکانی که در بدو تولد به آنها جنس مذکر (AMAB) اختصاص داده شده است، به طور قابل توجهی بیشتر از دختران و کودکانی که در بدو تولد به آنها جنس مؤنث (AFAB) اختصاص داده شده است، به ASD مبتلا میشوند. در واقع، پسران و کودکان AMAB بیش از چهار برابر بیشتر از دختران و کودکان AFAB در معرض ابتلا به این اختلال هستند.
- نژاد و قومیت: نرخ ASD در بین گروههای نژادی و قومی مختلف متفاوت است. به عنوان مثال، کودکان سیاهپوست و اسپانیاییتبار به احتمال بیشتری به ASD مبتلا میشوند تا کودکان سفیدپوست.
- وضعیت اجتماعی و اقتصادی: تحقیقات نشان داده است که کودکان در خانوادههای با وضعیت اجتماعی و اقتصادی پایینتر به احتمال بیشتری به ASD مبتلا میشوند.
- علت این تفاوتها هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما به احتمال زیاد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در این امر نقش دارند.
چه چیزی باعث اختلال اوتیسم میشود؟
علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است در این بیماری نقش داشته باشند. دانشمندان فکر می کنند که احتمالاً عوامل مختلفی با هم ترکیب شده اند تا منجر به اوتیسم شود و هنوز هم زیادی برای یادگیری درباره علت و تأثیر آن بر افراد مبتلا به اوتیسم باقی مانده است.
آیا واکسن باعث اختلال اوتیسم میشود؟
برخلاف تصورات غلط رایج، هیچ مدرک علمی معتبری وجود ندارد که نشان دهد واکسن ها باعث اوتیسم می شوند.
برخی از والدین ممکن است به اشتباه تصور کنند که علائم اوتیسم فرزندشان پس از دریافت واکسن ظاهر شده است. با این حال، توسعه اوتیسم یک فرآیند تدریجی است و علائم آن اغلب در اوایل کودکی آشکار می شود. زمان بندی تصادفی واکسیناسیون و ظهور علائم اوتیسم، همزمانی ایجاد می کند که علت و معلولی را نشان نمی دهد.
مهم است که به خاطر داشته باشید که اوتیسم یک اختلال رشدی پیچیده است که علل مشخصی دارد. تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز اوتیسم نقش دارند.
واکسن ها ایمن و موثر هستند و نقش مهمی در محافظت از کودکان در برابر بیماری های جدی دارند. رد کردن واکسیناسیون فرزندتان او را در معرض خطر ابتلا به این بیماری ها قرار می دهد.
اگر نگرانی در مورد سلامتی فرزند خود دارید، بهترین کار این است که با پزشک یا متخصص اطفال خود صحبت کنید. آنها می توانند به شما در مورد مزایا و خطرات واکسیناسیون و همچنین در مورد تشخیص و درمان اوتیسم اطلاعات دقیق و به روز ارائه دهند.
عوامل خطر ابتلا به اوتیسم چیست؟
در حالی که علت دقیق اوتیسم هنوز ناشناخته است، تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال نقش دارند.
برخی از عوامل خطر شناخته شده برای اوتیسم عبارتند از:
- سن مادر: زنانی که در سن 35 سال یا بیشتر زایمان میکنند، کمی بیشتر در معرض خطر ابتلای فرزندشان به اوتیسم هستند.
- مصرف داروهای خاص در دوران بارداری: مصرف برخی از داروها، مانند والپروئیک اسید یا تالیدومید، توسط مادر در دوران بارداری میتواند خطر ابتلا به اوتیسم را در جنین افزایش دهد.
- زایمان زودرس و کم وزنی: کودکانی که زودتر از موعد یا با وزن کم به دنیا میآیند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به اوتیسم هستند.
- عوارض حین زایمان: برخی از عوارض حین زایمان، مانند کمبود اکسیژن یا خونریزی شدید، میتوانند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهند.
- سابقه خانوادگی: داشتن خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم خطر ابتلا به این اختلال را در فرد افزایش میدهد.
- شرایط ژنتیکی: برخی از شرایط ژنتیکی، مانند سندرم داون و سندرم X شکننده، با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط هستند.
مهم است که به خاطر داشته باشید که هیچ یک از این عوامل به تنهایی باعث اوتیسم نمیشود و داشتن یکی از این عوامل خطر به این معنی نیست که فرزند شما حتماً به اوتیسم مبتلا خواهد شد.
روش های تشخیص اوتیسم چیست؟
تشخیص اوتیسم می تواند دشوار باشد زیرا هیچ آزمایش واحدی مانند آزمایش خون برای تأیید این اختلال وجود ندارد. با این حال، متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند با استفاده از غربالگری ها و ارزیابی های تخصصی، تشخیص را انجام دهند.
مراحل کلی فرآیند تشخیص اوتیسم به شرح زیر است:
- غربالگری اولیه:
- معمولاً غربالگری اولیه اوتیسم در طول معاینات بهداشتی کودک توسط پزشک اطفال انجام می شود.
- این غربالگری ها ممکن است شامل پرسشنامه هایی برای والدین و همچنین مشاهده رفتار و تعاملات کودک باشد.
- ارزیابی تخصصی:
- اگر غربالگری اولیه نگرانی هایی را نشان دهد، کودک ممکن است برای ارزیابی تخصصی به متخصصی مانند روانشناس کودک یا متخصص نمو ارجاع داده شود.
این ارزیابی ها ممکن است شامل:
- مصاحبه های عمیق با والدین
- مشاهده رفتار کودک در محیط های مختلف
- آزمایش هایی برای ارزیابی مهارت های ارتباطی، رفتاری و شناختی کودک
- تشخیص:
- اگر متخصصان پس از انجام ارزیابی های تخصصی به نتیجه قطعی بـرسند که کودک مبتلا به اوتیسم است، تشخیص اوتیسم تأیید می شود.
مهم است که به خاطر داشته باشید که تشخیص اوتیسم فرآیندی است که ممکن است زمان ببرد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی با دقت تمام اطلاعات مورد نیاز را جمع آوری می کنند تا اطمینان حاصل کنند که تشخیص دقیق و درست انجام شده است.
روش های درمانی اوتیسم چیست؟
تحقیقات علمی فراوان نشان داده است که واکسن ها هیچ ارتباطی با اوتیسم ندارند. برخی از والدین، وقتی کودکانشان نشانه های اوتیسم را نشان می دهند، به اشتباه واکسیناسیون را به عنوان عامل اصلی این اختلال می دانند. اما هیچ تحقیق قطعی ارتباطی بین واکسیناسیون و اوتیسم یافت نشده است.
درمان اوتیسم شامل مداخلات و درمان های رفتاری است که به کودکان مهارت های جدیدی آموزش می دهد تا علائم اوتیسم را کاهش دهند. هر کودک مبتلا به اوتیسم نیازهای خاصی دارد و باید برنامه درمانی منحصر به فردی برایش طراحی شود. شروع زودرس مداخلات درمانی می تواند بهبود قابل ملاحظه ای در طول زندگی کودک داشته باشد.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلات پزشکی اضافی نیز مواجه شوند. درمان می تواند شامل روش های رفتاری، داروها یا هر دو باشد. درمان های رفتاری نیاز به همکاری تیمی از متخصصان دارد و با رشد کودک، برنامه درمانی اصلاح شده می تواند تنظیم شود.
در دوران نوجوانی، کودکان می توانند از خدمات انتقال بهره بگیرند که به آنها کمک می کند مهارت های استقلال و شغلی خود را تقویت کنند. تمرکز بر فرصت های شغلی و آموزش مهارت های شغلی در این دوران بسیار مهم است.
سوالات متداول
آیا من اختلال اوتیسم دارم؟
اگر فکر می کنید ممکن است اوتیسم داشته باشید، با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید. اگرچه آزمایشات اوتیسم بزرگسالان به صورت آنلاین وجود دارد، اما فقط یک متخصص آموزش دیده می تواند این بیماری را تشخیص دهد.
اگرچه بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم، تا دوران بزرگسالی تشخیص دریافت نمی کنند، اما اطلاعات جدید حاکی از این است که بیش از 5 میلیون نفر یا 2.21٪ از جمعیت ایالات متحده، با این اختلال روبرو هستند. علائم اوتیسم در بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:
– دشواری در درک احساسات و افکار دیگران.
– تجربه اضطراب شدید در مواقع اجتماعی.
– مشکل در برقراری روابط و ترجیح دادن تنهایی.
– رفتارهای بیادب و بیملاحظه نسبت به دیگران.
– مشکل در بیان احساسات.
– نیاز به روال ثابت و ناراحتی در برابر تغییرات.
– اجتناب از تماس چشمی و مشکلات در فضای شخصی.
– ممکن است علائم اوتیسم در زنان و افراد AFAB متفاوت از مردان و افراد AMAB باشد.
بسیاری از زنان و افراد AFAB تلاش میکنند علائم اوتیسم خود را پنهان کنند و با رفتارهایی مشابه افراد عادی عمل کنند. آنها ممکن است ساکتتر و احساسات خود را پنهان تر نشان دهند. این افراد معمولا در محیطهای اجتماعی بهتر عمل می کنند و کمتر به رفتارهای تکراری تمایل دارند.
اگر فکر میکنید ممکن است اوتیسم داشته باشید، بهتر است با یک متخصص مشاوره کنید. تشخیص اوتیسم در بزرگسالان نیاز به ارزیابی تخصصی دارد که تنها توسط یک متخصص ممکن است انجام شود.
آیا اختلال اوتیسم یک معلولیت است؟
بله، افراد ارائه دهنده خدمات بهداشتی اوتیسم را به عنوان افراد دارای ناتوانی دسته بندی می کنند. قانون آمریکایی های دارای معلولیت (ADA) از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم حمایت می کند و به آنها حقوق خاصی اعطا می کند. کارفرمایان موظفند امکانات لازم را برای این افراد در محل کار فراهم کنند و مدارس نیز باید برای دانش آموزان اوتیسمی امکانات لازم را ارائه دهند. بسته به نیازهای خاص و سطح حمایت مورد نیاز، ممکن است این افراد حقوق مربوط به ناتوانی را از جمله تامین اجتماعی و غیره دریافت می کنند.
سخن پایانی
در طول دو دهه گذشته، پژوهشگران به مطالعه و یادگیری بیشتر درباره اختلال طیف اوتیسم پرداختهاند. تحقیقات فعال و پیوستهای در زمینه علل اوتیسم، تشخیص زودرس، پیشگیری و درمان انجام شده است. اگر فکر میکنید کودک شما ممکن است از اوتیسم رنج میبرد، با پزشک خود تماس بگیرید. او میتواند شما را در مسیر تشخیص و شروع درمان هدایت کند.