انواع اوتیسم و ۵ نوع مختلف اختلال طیف اوتیسم (ASD) چیست؟

انواع اوتیسم که به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از شرایط رشدی هستند که بر نحوه تعامل، برقراری ارتباط و رفتار افراد تأثیر می‌گذارند. افراد مبتلا به اوتیسم طیف وسیعی از نقاط قوت و چالش‌ها را تجربه می‌کنند و هیچ دو نفر کاملاً شبیه به هم نیستند.

این اصطلاح “طیف” به این معنی است که شدت علائم اوتیسم می‌تواند از فردی به فرد دیگر به طور قابل توجهی متفاوت باشد.

برخی از افراد ممکن است به پشتیبانی قابل توجهی در زندگی روزمره خود نیاز داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به طور مستقل زندگی کنند.

علت دقیق اوتیسم ناشناخته است، اما محققان معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. اوتیسم قابل درمان نیست، اما روش‌های درمانی مختلفی وجود دارد که می‌تواند به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند تا مهارت‌های خود را توسعه داده و زندگی کاملی داشته باشند.

در این مطلب از کلینیک تخصصی مغز و اعصاب روز مهر، به بررسی انواع اوتیسم و علائم آن می‌پردازیم پس تا انتهای مطلب با ما همراه باشید.

انواع اوتیسم

انواع اوتیسم که در مجموع به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می‌شوند، طیفی از شرایط رشد عصبی را در برمی‌گیرند که با چالش‌هایی در تعامل اجتماعی، ارتباط با دیگران و رفتارهای تکراری مشخص می‌شوند.

در یک طرف، ما افرادی را می‌بینیم که قبلاً به آن سندرم آسپرگر می‌گفتند که اغلب دارای هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط و مهارت‌های زبانی به خوبی توسعه یافته هستند، اما با تعاملات اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و ممکن است علایق شدید و متمرکز داشته باشند.

از سوی دیگر، افرادی هستند که اشکال شدیدتر اوتیسم دارند که ممکن است غیرکلامی باشند و نیاز به حمایت قابل توجهی در زندگی روزمره داشته باشند.

در طیف اوتیسم هر فردی به طور متفاوتی بروز می‌کند. برخی ممکن است در زمینه‌هایی مانند ریاضیات، موسیقی یا هنر توانایی‌های استثنایی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است با وظایف اولیه مراقبت از خود دست و پنجه نرم کنند.

 شدت علائم می‌تواند بسیار از خفیف تا شدید متفاوت باشد، همچنین می‌تواند در طول زمان تغییر کند.

در حالی که راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) دیگر بین انواع مختلف اوتیسم تمایز قائل نمی‌شود و در عوض از یک تشخیص ASD با مشخص کننده‌های شدت استفاده می‌کند، بسیاری از افراد هنوز درک راه‌های مختلف تظاهر اوتیسم را مفید می‌دانند.

در ادامه به 5 مورد از انواع اوتیسم می‌پردازیم پس تا انتهای مطلب با ما همراه باشید:

5 نوع مختلف اختلال طیف اوتیسم (ASD) چیست؟

تا همین اواخر، اوتیسم به زیرگروه‌های مجزا طبقه بندی می‌شد. با این حال، درک فعلی اوتیسم را به عنوان طیفی از اختلالات مرتبط می بیند. در اینجا پنج نوع اصلی وجود دارد که قبلاً شناخته شده بودند و اکنون به طور جمعی به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می‌شوند:

1.  یکی از انواع اوتیسم سندرم کانر است.

لئو کانر، محقق پیشگام در زمینه اوتیسم، یکی از اولین گزارش های اساسی در مورد اوتیسم را در سال 1943 منتشر کرد.

 در ابتدا، کانر اوتیسم را به عنوان “اوتیسم نوزادی” معرفی کرد و آن را به عنوان یک اختلال مشاهده شده در نوزادان و کودکان توصیف کرد که با آسیب‌های اجتماعی، رفتارهای تکراری و سایر علائم مشخص می‌شود. وضعیتی که کانر توصیف کرد زمانی به عنوان سندرم کانر شناخته می‌شد، اکنون به عنوان بخشی از اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می‌شود.

در زمان انتشار کانر، تصور نمی‌شد شیوع این بیماری به‌اندازه‌ای باشد که اکنون می‌دانیم. امروزه تخمین زده می‌شود که اوتیسم یا ASD از هر 44 کودک یک نفر را تحت تاثیر قرار دهد

هنگامی که اوتیسم برای اولین بار در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-III) گنجانده شد، معیارهای تشخیصی عبارت بودند از:

• قبل از 30 ماهگی شروع می‌شود
• الگوهای گفتاری غیر معمول
• مقاومت در برابر تغییر
• نقص شدید در رشد زبان
• عدم پاسخگویی فراگیر به دیگران
• دلبستگی‌های عجیب به اشیا

توجه به این نکته مهم است که درک ما از انواع اوتیسم از زمان توصیف اولیه کانر به طور قابل توجهی تکامل یافته است.

اصطلاح “سندرم کانر” اکنون منسوخ شده است و این بیماری به عنوان بخشی از طیف وسیع‌تری از اوتیسم شناخته می‌شود.

معیارهای تشخیصی مدرن جامع‌تر و ظریف‌تر هستند و طیف وسیعی از تظاهرات و شدت‌ها را در اوتیسم منعکس می‌کنند.

کار کانر پایه و اساس تحقیقات اوتیسم را ایجاد کرد، اما رویکردهای معاصر بر ماهیت طیفی این اختلال تأکید می‌کنند و به جای اینکه افراد را در دسته‌های تشخیصی محدود قرار دهند، بر نقاط قوت و نیازهای حمایتی فردی تمرکز می‌کنند.

2. یکی از انواع اوتیسم سندرم آسپرگر است.

سندرم آسپرگر که قبلاً به عنوان یک اختلال رشدی مشخص شناخته می‌شد که یکی از انواع اوتیسم است و اکنون بخشی از طبقه‌بندی اختلال طیف گسترده‌تر اوتیسم (ASD) محسوب می‌شود.

 این تغییر با انتشار DSM-5 در سال 2013 رخ داد که آسپرگر و چندین اختلال رشدی دیگر را در دسته جامع تر اوتیسم ادغام کرد.

با وجود این طبقه بندی مجدد، بسیاری از مردم هنوز با اصطلاح سندرم آسپرگر آشنا هستند. این اختلال اغلب به عنوان یک شکل خفیف‌تر یا با عملکرد بالا از اوتیسم در نظر گرفته می‌شود.

افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً دارای هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط و مهارت‌های زبانی به خوبی توسعه یافته هستند، اما با تعاملات اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و ممکن است علایق محدود و شدیدی داشته باشند

ویژگی‌های اصلی سندرم آسپرگر عبارتند از:

1. مشکلات در ارتباطات و تعامل اجتماعی
2. علایق محدود و رفتارهای تکراری
3. چالش‌ها در درک نشانه‌های اجتماعی و ارتباطات غیرکلامی
4. الگوهای گفتاری رسمی یا غیر معمول
5. هوش بالاتر از حد متوسط در بسیاری از موارد
6. حساسیت‌های حسی

قبل از حذف آن از DSM، آسپرگر معیارهای مشخصی داشت که آن را از اوتیسم متمایز می‌کرد، از جمله:

• نیازی به شروع قبل از 3 سالگی نیست
• بدون تأخیر زبان
• هیچ معیار تشخیصی در حوزه ارتباطات وجود ندارد
• معیارهایی که عدم نقص رشد شناختی را مشخص می‌کند

امروزه، افرادی که قبلاً تشخیص آسپرگر را دریافت کرده‌اند، معمولاً با سطح 1 اوتیسم تشخیص داده می‌شوند، که نشان‌دهنده نیازهای حمایتی نسبتاً کمتر آنها در مقایسه با سایر افراد در طیف اوتیسم است.

 درک رابطه منحصر به فرد بین آسپرگر و اوتیسم می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد در طیف و عزیزانشان کمک کند.