اختلال لالی انتخابی، علائم، تشخیص و راه های درمانی آن را بشناسید!

علت اختلال لالی انتخابی

علت دقیق لالی انتخابی ناشناخته است، اما عوامل متعددی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند، از جمله:

• عوامل ژنتیکی: ممکن است یک استعداد ژنتیکی برای لالی انتخابی وجود داشته باشد، زیرا می تواند در خانواده‌ها ایجاد شود.

• عوامل محیطی: تجربیات منفی مانند قلدری، اذیت کردن، یا انتقاد می تواند به ایجاد لالی انتخابی کمک کند.

• عوامل عصبی: پردازش اطلاعات در نواحی خاصی از مغز، به ویژه موارد مربوط به زبان و ارتباطات، ممکن است در بروز لالی انتخابی نقش داشته باشد.

• اضطراب اجتماعی: ترس از قضاوت یا ارزیابی شدن توسط دیگران که اغلب با اختلال اضطراب اجتماعی همراه است، می تواند منجر به لالی انتخابی شود.

• عوامل دیگر: عواملی مانند اعتماد به نفس پایین، کمرویی و کمال گرایی نیز می توانند در ایجاد لالی انتخابی نقش داشته باشند.

در اینجا چند نمونه از عوامل محیطی وجود دارد که ممکن است در ایجاد لالی انتخابی نقش داشته باشند:

• شروع مدرسه: کودکانی که در حال شروع مدرسه هستند ممکن است در هنگام تلاش برای برقراری ارتباط با معلمان یا هم‌کلاسی‌های جدید احساس خستگی کنند که منجر به لالی انتخابی می شود.

• نقل مکان به کشور جدید: کودکانی که به کشور جدیدی نقل مکان می‌کنند ممکن است صحبت کردن به یک زبان جدید را دشوار بدانند که می تواند به لالی انتخابی کمک کند.

• تجربه تروما: کودکانی که رویدادهای آسیب زا مانند طلاق، مرگ یکی از اعضای خانواده یا بلایای طبیعی را تجربه کرده‌اند، ممکن است به دلیل تأثیر عاطفی این تجربیات با صحبت کردن دست و پنجه نرم کنند.

در اینجا چند نمونه از عوامل عصبی وجود دارد که ممکن است در ایجاد لالی انتخابی نقش داشته باشند:

• اختلال عملکرد آمیگدال: آمیگدال، بخشی از مغز که مسئول پردازش احساسات، از جمله اضطراب است، ممکن است دارای ناهنجاری‌هایی باشد که به لالی انتخابی کمک می‌کند.

• درگیری قشر جلوی مغز: قشر جلوی مغز که مسئول پردازش زبان، برنامه ریزی و حل مسئله است، ممکن است در افراد مبتلا به لالی انتخابی تحت تأثیر قرار گیرد و منجر به مشکلات در صحبت کردن شود.

درک این نکته مهم است که لالی انتخابی یک رفتار عمدی یا لجبازانه نیست. افراد مبتلا به لالی انتخابی واقعاً برای صحبت در موقعیت‌های خاص یا با افراد خاص تلاش می‌کنند.

راه های تشخیص لالی انتخابی

لالی انتخابی معمولاً توسط یک متخصص سلامت روان، مانند روان‌شناس یا روانپزشک تشخیص داده می شود. برای تشخیص، متخصص معیارهای زیر را بر اساس DSM-5 در نظر می‌گیرد:

– ناتوانی مداوم در صحبت کردن در محیط‌های اجتماعی خاص (مانند مدرسه، محل کار) علی‌رغم توانایی در صحبت کردن در موقعیت های دیگر.

– اضطراب قابل توجه در موقعیت‌هایی که صحبت کردن مورد انتظار است.

– اختلال در عملکرد تحصیلی، شغلی یا اجتماعی.

– توانایی گفتار عادی و درک زبان.

– عدم وجود هرگونه اختلال ارتباطی دیگری که بتواند علائم را به طور کامل توضیح دهد.

– علائم باید حداقل برای یک ماه (به استثنای ماه ابتدایی مدرسه) باقی بماند.

– علائم را نباید صرفاً به اضطراب جدایی، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال هراس یا اختلال نقص توجه و بیش فعالی نسبت داد.

مراحل درگیر در شناسایی لالی انتخابی عبارتند از:

• مصاحبه با والدین یا مراقبین: متخصص علائم فرد، سابقه پزشکی و خانوادگی و عملکرد تحصیلی یا کاری را با والدین یا مراقبان خود در میان می گذارد.

• مصاحبه فردی: متخصص مستقیماً با فرد در مورد علائم، افکار و احساسات او صحبت می‌کند.
• مشاهده: تمرین‌کننده ممکن است فرد را در محیط‌های مختلف مشاهده کند تا رفتار گفتاری او را ارزیابی کند.

• ارزیابی‌های روان‌شناختی: آزمون‌های روان‌شناختی ممکن است توسط متخصص برای ارزیابی سطح اضطراب، افسردگی و سایر مسائل سلامت روان استفاده شود.

تمایز لالی انتخابی از سایر بیماری‌های روان‌پزشکی که ممکن است علائم مشابهی از جمله اضطراب جدایی، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال هراس، اختلال بیش‌فعالی کمبود توجه (ADHD)، اختلالات طیف اوتیسم و اختلالات گفتار و زبان را داشته باشند، بسیار مهم است.